Eg har vore i utstillinga fleire gonger, men det var med niesa mi på to og eit halvt år at det deltakande formeksperimentet kom til sin rett. Målgruppa for utstillinga er nettopp barn i barnehagealder. Niesa mi er om lag ein meter høg. Ho tek av seg skoa i ringen der det er signalisert at ein skal gjera det, og ho treng ikkje mange sekund etter eg har annonsert at det er lov å ta på alt, før ho brukar rommet som sitt. Ho set seg inni ting, grip tak i stokkar, spring, seilar, set saman objekt. Ho får stokkar til å rulla, og ikkje minst kommenterer ho kva ho gjer og kva som skjer. «Eg går inn her». «Denne kan ligga der». «Eg rutsjar». «Den flyr!». «Kan du ta ned den?». «1, 2, 3, 4, 5».
Sagt med vaksne ord så er jenta og eg i rørsle, og vi avgjer sjølv korleis vi vil røra oss i utstillinga. Vi sansar gjennom å ta på og sjå. Vi grip om og pratar om materialitet, om kva objekta er laga av, om dei er harde eller mjuke, utforskar kva lydar dei lagar. Vi er eigenrådige ved at vi omplasserer ting, bytter plass på objekt, ulikt kva som er lov i dei fleste kunstutstillingar. Toåringen heng strikkejakka si opp på veggen så den vert del av utstillinga sitt oppheng. Vi er performative, vi snakkar om kva objekta kan vera, likna på, dei vert del av ei forteljing. Fire rosa pinnar vert ein familie. Familiemedlemmane rutsjar utfor ein formskrent, ein etter ein, og endar av og til på same stad, av og til langt frå kvarandre. Niesa mi ordnar det slik at dei landar på same stad, vil at dei skal vera saman, som ein familie. Eg undrar meg over at ho, som sjølv er del av ein kjernefamilie på fire som består av far og mor, ho sjølv og ei søster, likevel gir pinnane rollane far og mor og søster og bror. Vi abstraherer ved at vi løftar oss over objekta sine konkrete eigenskapar og sin utsjånad, grupperer dei saman og gir dei namn.
Vi brukar kroppane våre, åleine og saman, konkret og sosialt.